Ordo Crucis’ historie

Lat meg nemne nokre sentrale punkt der Ordo har gjeve viktige impulsar til kyrkjelivet. Eitt punkt gjeld den kyrkjelege aktivismen. Vi vil vere kyrkjelege aktivistar, heiter det i Regula. Som fellesskap har Ordo medverka til den kyrkjelege aktivismen som voks fram etter andre verdskrigen med ei rekkje kyrkjelege nytiltak. Her er nemnt forlaget Land og Kirke, men det finst langt fleire tiltak der Ordo-medlemmar har vore med. Det medlemmane fekk gjennom deltaking i Ordo-fellesskapet, har dei medverka til å føre vidare i kyrkjelydane og den samanhengen elles dei stod i. Eit sentralt fokus heilt frå starten var vekta på nattverdfellesskap og nattverdpraksis – og at dette også måtte gjelde for kyrkjelydane der ein verka.

Det finst i det minste eitt direkte resultat av Ordos verksemd, nemleg bibelleseplanen. Fokuset på å lese ein tekst kvar dag etter ein bestemt plan var med frå byrjinga, og ut frå dette vart bibelleseplanen utvikla. Denne vart etter kvart overteken av Andaktsbokselskapet.

Prestesamlingar og tekstgjennomgangar har vorte vanleg innanfor Den norske kyrkja. Ordo var her først ute, med gudstenester kvar veke og fellesskap etterpå med drøfting av sundagsteksten. Ein skal òg merke seg at Ordo tidleg tok i bruk retreat-omgrepet. Sjølv om ein snart tok til å nytte nemninga ”helgedagar” om dei årlege samlingane, har refleksjon, meditasjon og stille vore viktige element i desse. Dette var lenge før den seinare ”retrat-bølgja” slo inn over kyrkjelivet. Det vil vere rimeleg å tenkje seg at Ordo kan ha øvd påverknad her, utan at det er lett å spore direkte sambandslinjer.

I samband med 50-års jubileet i 1983 hadde Kirke og Kultur eit temanummer som var vigd Ordo Crucis. Redaktøren, professor Inge Lønning, som sjølv var medlem av Ordo, og som vi minnest i takksemd, skreiv i forordet mellom anna dette:

I dag er det brødre med fra andre kirkesamfunn enn Den norske kirke og Inge Lønnings ord om kjærlighet til kirkevirkeligheten gjelder like mye til deres kirker.